با نزدیک شدن چین به اوج تولید آلومینیوم، گام بعدی چیست؟
غول تولید آلومینیوم چین سرانجام به انتهای مسیر خود نزدیک می‌شود، زیرا تولید این کشور به محدودیت ظرفیت تعیین‌شده توسط دولت نزدیک می‌گردد.
سرمایه‌گذاری گسترده در ظرفیت ذوب فلزات اولیه، تولید چین را از تنها چهار میلیون تن در سال ۲۰۰۴ به ۴۳ میلیون تن در سال ۲۰۲۴، معادل ۶۰ درصد از تولید جهانی، رسانده است.
تسلط روزافزون این کشور بر زنجیره تامین جهانی آلومینیوم با مقاومت فزاینده کشورهای غربی، در ابتدا به صورت شکایات تجاری و وضع عوارض ضد دامپینگ و اخیراً به شکل تعرفه‌های ایالات متحده، روبرو شده است.
هیچ‌یک از این تدابیر نتوانسته است مانع از صادرات محصولات نیمه‌فرآوری‌شده آلومینیوم از سوی چین گردد، صادراتی که با جهشی ۱۹ درصدی به رکورد ۶.۲ میلیون تن در سال گذشته دست یافته است.
اما اوضاع در شرف تغییر است.
"برنامه اقدام" آلومینیوم پکن برای سال‌های ۲۰۲7-2025 تأیید می‌کند که سقف ظرفیت همچنان پابرجاست و استراتژی برای اقدامات بعدی را تعیین می‌کند.
رسیدن به سقف
بر اساس گزارش موسسه بین‌المللی آلومینیوم، تولید آلومینیوم اولیه چین در سه ماهه اول سال ۲۰۲۵ نسبت به سال قبل ۲.۶ درصد رشد داشته است.
میانگین تولید سالانه در بازه ژانویه تا مارس به ۴۴ میلیون تن رسید، که تنها یک میلیون تن کمتر از سقف ۴۵ میلیون تنی تعیین‌شده در سال ۲۰۱۷ است.
طبق اعلام مشاور AZ Global، از نظر فنی امکان فراتر رفتن تولید این کشور از سقف تعیین‌شده وجود دارد.
ظرفیت کارخانه‌های ذوب بر اساس آمپراژ طراحی‌شده برای فرآیند تولید الکترولیز ارزیابی می‌شود، اما به گفته این مشاوره، یکی از اولین وظایف هر مدیر کارخانه، افزایش تولید به بالاتر از این میزان است. افزایش تدریجی آمپراژ به یک کارخانه ذوب اجازه می‌دهد تا بیش از ظرفیت اسمی خود تولید کند.
اما مطابق برآورد AZ China میزان بهره‌برداری از ظرفیت در چین در حال حاضر بسیار بالا و معادل ۹۸.۲ درصد است، که فضای کمی برای افزایش تدریجی آمپراژ به صورت جمعی باقی می‌گذارد.
همچنین واضح است که رشد تولید چین در حال افول از میانگین نرخ سالانه ۴.۰ درصدی مشاهده‌شده در پنج سال گذشته است.
رویکرد سبز
فعالان چینی کماکان به احداث واحدهای ذوب جدید مبادرت می‌ورزند، لیکن ظرفیت‌های نوین می‌بایست با تعطیلی ظرفیت‌های قدیمی‌تر جبران گردد.
در واقع، سیاست‌های پکن در قبال این بخش، معطوف به حذف ظرفیت‌های با بازدهی پایین‌تر و تضمین بهره‌گیری واحدهای ذوب جدید از منابع انرژی تجدیدپذیر می‌باشد.
تولیدکنندگان آلومینیوم در حال مهاجرت از استان‌های غنی از زغال‌سنگ به مراکز جدید انرژی، مانند Yunnan با نیروی برق‌آبی فراوان و مغولستان داخلی با پتانسیل عظیم بادی و خورشیدی هستند.
هدف تولید فلز کم‌کربن بیشتر است و برنامه اقدام خواستار آن است که انرژی‌های تجدیدپذیر تا سال ۲۰۲۷، ۳۰ درصد از تقاضای برق ملی کارخانه‌های ذوب را تأمین کنند.
برای جبران رشد کند یا عدم رشد در تولید اولیه، پکن به دنبال تحریک تولید از ضایعات با هدف بازیافت بیش از ۱۵ میلیون تن در سال 2027 است.
کاهش صادرات
یک عامل جبرانی دیگر نیز قبلاً فعال شده است.
دولت در ماه دسامبر، یارانه بازپرداخت مالیاتی ۱۳ درصدی صادرات محصولات آلومینیومی را حذف کرد، اقدامی که به وضوح با هدف نگه‌داشتن فلز بیشتر در بازار داخلی صورت گرفت.
از آن زمان، صادرات به شدت کند شده است و حجم صادرات در ژانویه و فوریه نسبت به سال قبل ۱۱ درصد کاهش یافته است.
تحلیلگران بانک Macquarie پیش‌بینی می‌کنند که صادرات در سال ۲۰۲۵ با ۸ درصد کاهش یابد و هرگونه سقوط شدیدتر بعید است، زیرا دنیای خارج از چین به شدت به محصولات آن وابسته است، به طوری که حدود ۱۵ درصد از کل تقاضا را تشکیل می‌دهد.
به احتمال زیاد برخی از خریداران غربی حداقل تا حدی هزینه بالاتر را خواهند پذیرفت.
اما احتمالاً صادرات آلومینیوم چین به اوج خود رسیده است.
فرصت برای تولیدکنندگان غربی؟
ترکیب رشد کند تولید داخلی چین و کاهش جریان صادرات، فرصتی را برای سایر تولیدکنندگان آلومینیوم اولیه در جهان ایجاد می‌کند.
ایالات متحده نزدیک به یک میلیون تن ظرفیت ذوب بلااستفاده دارد. تعرفه‌های واردات ۲۵ درصدی آلومینیوم توسط رئیس‌جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ، با هدف تحریک بازگشت به کار این ظرفیت‌ها اعمال شده است.