در پی اجرای سیاستهای تعرفه ای ترامپ، ذخایر طلای ایالات متحده ، به بالاترین رقم ثبت شده در تاریخ رسید

ذخایر طلای موجود در انبارهای بورسی ایالات متحده، پس از جریان ورود ده ها میلیارد دلار شمش طلا در پی تبعات افزایش تعرفه ها، به رکورد بی سابقه ای رسیده است.

ذخایر بورس کامکس نیویورک روز چهارشنبه به ۳۹.۷ میلیون اونس رسید که بالاترین رقم ثبت شده از سال ۱۹۹۲ تاکنون و معادل حدود ۱۱۵ میلیارد دلار ارزش گذاری می شود. این حجم ذخیره از ابتدای دسامبر بیش از دو برابر شده است، که عامل اصلی آن افزایش قیمتهای داخلی آمریکا نسبت به معیارهای جهانی و ایجاد فرصت سودآور آربیتراژ برای تاجرانی بود که امکان جابجایی طلا به این بازار را داشتند.

پرمیوم قراردادهای آتی نیویورک نسبت به بازار نقدی غالب لندن معمولاً ناچیز است که بازتاب دهنده هزینه های حمل، انبارداری و تأمین مالی فلز است. اما این وضعیت در پایان سال گذشته تغییر کرد، زمانی که نگرانیها از احتمال شمول طلا در تعرفه های گسترده دونالد ترامپ، موجب شد برخی معامله گران پوزیشنهای فروش استقراضی خود در بورس کامکس را تسویه کنند؛ اقدامی که قیمتهای آتی را به طور چشمگیری بالاتر از قیمتهای نقدی لندن قرار داد.

انتقال طلا به ایالات متحده در این مرحله شدت گرفت، چرا که معامله گران با شتاب برای کسب سود از شکاف قابل توجه قیمتها، به جابجایی فلز میان دو بازار پرداختند.

ذخایر کنونی انبارهای کامکس نه تنها از رکورد فوریه ۲۰۲۱ عبور کرده، بلکه فراتر از اوج انباشت طلا در پی شوکهای عرضه و تقاضای ناشی از همه گیری کووید-۱۹ قرار گرفته است.

با این حال، به نظر می‌رسد که اختلال کنونی در حال کاهش است زیرا تنگنای بازار فیزیکی کاهش یافته و پرمیوم‌ها افت کرده‌اند. جریان‌های روزانه طلا به انبارها از اوج بیش از ۱ میلیون اونس در اواخر ژانویه به حدود ۲۰۰ هزار اونس یا کمتر در هفته گذشته کاهش یافته است.

در زمان‌های عادی، معامله‌گرانی که معاملات آتی را در بورس کالای نیویورک (Comex) می‌فروشند معمولاً با تسویه نقدی موقعیت‌های خود را می‌بندند. اما آن‌ها همچنین می‌توانند با تحویل طلا به انبارهای ثبت‌شده Comex، موقعیت‌های خود را ببندند.

حجم طلای نگهداری شده در انبارها در حال حاضر معادل حدود ۸۰ درصد از سود باز کل (تعداد قراردادهای معاملاتی باز) در بازار آتی طلای کامکس است. پیش از سال ۲۰۲۰، این رقم عموماً در محدوده ۲۰ درصد قرار داشت، چراکه بانکها عمدتاً طلا را در لندن نگهداری کرده و با فروش قراردادهای آتی در نیویورک به پوشش ریسک می پرداختند.